برای نهادینه سازی سلامت معنوی، اولا باید باورمندی به امور معنوی را در نظام تعلیم و تربیت ببینیم. ثانیا بسته های مناسب و متناسب از جهت محتوا و مبانی و مفاهیم در فرهنگ سلامت معنوی مهیا داشته باشیم. ثالثا انسان ها و مربیان و اساتید این حوزه با اشتیاق به آن بپردازند. رابعا، منابع عمقی و علمی و پژوهش محور را در جامعه علمی و حرفه ای تمرکز بدهیم و خامسا روش شناسی متناسب با آن مفاهیم و محتوا را در ارکان تعلیم و تربیت و نظام های آموزشی کشور بهره مند کنیم.

ساختار منطقی و علمی در نهادینه سازی با تمرکز بر زدایش بازدارنده ها و موانع تسهیل گر مسیر سلامت معنوی خواهد بود و تقویت و فزایندگی پس از آن و همراه آن معمول گردد. چگونگی استفاده از ظرفیت های موجود در سلامت معنوی از ابعاد سلامت معنوی ظرفیت های چهارگانه سلامت در با اشراف از سلامت معنوی به صورت یکپارچه و منسجم قابل تمرکز است. بی شک، سلامت معنوی بی ار تباط با سایر سلامت ها میسور نیست. اگر سلامت معنوی را از سایر سلامت ها مجزا و منفک ببینیم، بی تردید به سلامت معنوی نپرداخته­ایم. ارتباط و تعامل جسم و معنا و معنویت و روان و نفس و روح، امری بدیهی است و خلقت انسان بر این انسجام، معنا یافته است. بنابراین، کثرت شهود و بداهت ارتباط ظرفیت های 4 گانه ابعاد سلامت در وحدتی همسو تعریف می شوند. هر یک از سلامت ها اگر با سلامت معنوی معنا شود، بی شک، ظرفیت ساز در هر موقعیت و جایگاهی است و بی هم بودن، مکمل و تحول زا نخواهد بود.

انسان، موجودی مدنی الطبع است. از آغاز شکل گیری موجود زنده ای به نام انسان در شکم ما در تا انجام مرحله مرگ، تعامل بین انسان و جامعه و به تبع آن سلامت معنوی مستمر است. انسان سالم، بی سلامت معنوی هیچ یک از سلامت ها را نخواهد داشت. بر اساس بهره مندی وجود انسان برخوردار از امور قدسی و استمرار اشرافیت ذات حق در وجود آدمی، انفکاک این دو بی معناست. رابطه سلامت معنوی و سلامت اجتماعی، از بداهت بالایی برخوردار است. پژوهش ها هم موید آن هستند. حتی می توان گفت جامعه ای که سلامت معنوی ندارد، سلامت اجتماعی هم ندارد.